Erken E-ticaret Zaman Çizelgesi 

1960 – 1982: Buluş ve İlk Günler 

1960'larda Elektronik Veri Değişiminin (EDI) geliştirilmesi, elektronik ticaretin yolunu açtı. EDI, verilerin bir bilgisayardan diğerine dijital aktarımına izin vererek belgelerin geleneksel postalanması ve fakslanmasının yerini aldı. 

Ticaret ortakları , Kuzey Amerika'da endüstriler arası elektronik değiş tokuş için baskın standartlar seti olan ANSI ASC X12'yi karşılayan bir veri formatını kullanarak siparişleri, faturaları ve diğer ticari işlemleri aktarabilir  . Bir sipariş gönderildikten sonra bir VAN ( Katma Değerli Ağ ) tarafından incelenir ve alıcının sipariş işleme sistemine yönlendirilir. EDI, verilerin herhangi bir insan müdahalesi olmadan sorunsuz bir şekilde aktarılmasına izin verdi. 

Michael Aldrich'in icadı, eşiyle haftalık süpermarket alışveriş gezileri hakkında yaptıkları bir konuşmayla ortaya çıkan fikir, süpermarketlerine yiyecekleri teslim etmeleri için bir televizyon takmayı içeriyordu. Aldrich, modern çevrimiçi alışverişin öncüsü olarak görülebilecek olan “tele alışveriş” (uzaktan alışveriş) icadını ortaya attı. 

1982 – 1990: Erken E-ticaret Platformları 

Bu erken gelişmelerin B2B çevrimiçi alışverişi ticari olarak kazançlı hale getireceği başından beri belliydi. B2C, daha sonra kişisel bilgisayarların ve World Wide Web'in yaygın kullanımına kadar başarılı olamazdı.  

1982'de Fransa,  telefon hatları aracılığıyla erişilen bir Videotex terminal makinesini kullanan çevrimiçi bir hizmet olan Minitel'i piyasaya sürdü. Minitel, telefon abonelerine ücretsizdi ve milyonlarca kullanıcıyı bir bilgi işlem ağına bağladı.  

1997'de 7 milyondan fazla evde Minitel terminalleri vardı. Minitel sistemi, üç yıl sonra internetin başarısından sonra gözden düşmeden önce popülerdi.  

90'ların Başı:  World Wide Web Geliyor  

1990'da Tim Berners-Lee ve Robert Cailliau, "World Wide Web" adlı bir "Köprü Metni projesi" oluşturmak için bir öneri yayınladılar. Bu projenin ilham kaynağı, CERN tarafından lisanslanan Dynatex SGML okuyucusundan alınmıştır. 

Aynı yıl, Berners-Lee ilk web sunucusunu yarattı ve ilk web tarayıcısını yazdı. Kısa bir süre sonra, 6 Ağustos 1991'de internette halka açık bir hizmet olarak web'i piyasaya sürmeye devam etti. Berners-Lee, köprü metnini İnternet ile birleştirme görevini üstlenmeye karar verdiğinde, süreç onu URL, HTML ve HTTP geliştirmeye yöneltti. 

1991'de Ulusal Bilim Vakfı, NET'in ticari kullanımı üzerindeki kısıtlamalarını kaldırarak çevrimiçi alışverişin katlanarak artmasına neden oldu. Eylül 1995'te NSF, alan adlarını kaydettirmek için bir ücret almaya başladı. Alan adlarının sayısı 1993'te hızla iki milyona ulaştı. Bu zamana kadar, NSF'nin İnternet'teki rolü sona erdi ve gözetimin çoğu ticari sektöre kaydı. 

Başından beri, çevrimiçi alışverişin güvenliği konusunda birçok endişe vardı. Bununla birlikte, 1994 yılında Netscape tarafından oluşturulan bir şifreleme sertifikası olan bir güvenlik protokolünün, Güvenli Yuva Katmanlarının (SSL) geliştirilmesi, verilerin internet üzerinden güvenli bir şekilde iletilmesini sağladı. Web tarayıcıları, bir sitenin kimliği doğrulanmış bir SSL'ye sahip olup olmadığını belirleyebiliyor ve buna bağlı olarak bir siteye güvenilip güvenilemeyeceğini belirleyebiliyordu. 

Artık SSL şifreleme protokolü, web güvenliğinin hayati bir parçasıdır ve sürüm 3.0, günümüzde çoğu web sunucusu için standart haline gelmiştir.